Voordat ik oma werd, keek ik vaak naar andere oma's die dagelijks op hun kleinkinderen pasten. Ik vroeg me altijd af waarom ze dat deden. Nu hun kinderen het huis uit waren, hadden ze eindelijk tijd om van hun vrijheid te genieten. Waarom zouden ze die tijd dan doorbrengen met het oppassen op kleinkinderen? Ik begreep het toen niet en sprak daar soms zelfs een oordeel over uit.
Maar nu ik zelf oma ben, begrijp ik die andere oma's maar al te goed. Het gevoel om oma te zijn, is namelijk niet uit te leggen aan iemand die het zelf nog niet heeft ervaren. De liefde die je voelt voor je kleinkinderen is zo intens en speciaal; het is bijna onbeschrijfbaar. Het gaat verder dan alleen oppassen, het is een vreugde die je hart vult, een verbondenheid die je nooit eerder hebt gevoeld. Ik denk nu terug aan mijn vroegere gedachten en realiseer me dat ik toen niet wist wat het betekende. Het is een les in nederigheid en begrip: oordelen over iets dat je zelf niet hebt ervaren, is makkelijker dan begrijpen wat het werkelijk inhoudt.
.